In mijn boekhandelstijd — prehistorie inmiddels — had ik een vaste klantenkring voor betere erotica, en een veel grotere voor onleesbare troep. Tussen die bijzondere uitgaven welke meestal niet bepaald goedkoop waren — doch gelukkig gold dat in alle betekenissen van dat adjectief — was een Franse reeks van de uitgever Jean Jacques Pauvert, die, nu alweer een halve eeuw geleden, zijn nek uitstak en boeken publiceerde, die niet zelden onder vuur kwamen te liggen. Dat was ook het geval met zijn serie
L'Érotisme au cinéma, waarin alleen scènes uit films werden opgenomen, die als erotisch werden ervaren en door de regisseurs ongetwijfeld zo waren bedoeld, bewust of niet.
Voor vele filmliefhebbers — althans als de klassiekers uit de eerste zes decennia van de twintigste eeuw tot hun interessesfeer behoren — zal de boven afgebeelde scène dan ook heel direct de juiste associatie oproepen:
Der blaue Engel uit 1930 van Josef von Sternberg (1894-1969), op een scenario naar de roman
Professor Unrat (1905) van Heinrich Mann (1871-1950). De regisseur koos zijn lievelingsactrice Marlene Dietrich (1901-1992) voor die rol, en een van de sleutelscènes met betrekking tot de erotische sfeer van die film is geprononceerd aanwezig op de poster, die hierbij eveneens is afgedrukt. Al moet er direct op worden gewezen dat de rolprent in zwart/wit is gedraaid met een cast die vooral uit topacteurs van die dagen bestond.
AlternatiefDie alternatieve Marlene is te zien in de thans lopende
expositie met werken van fotograaf en
photoshop artist Harald Seiwert in Galerie MooiMan! te Groningen. Een reeks werken waarin meer dan alleen prachtige klassieken uit de filmhistorie subtiel en tevens summier worden aangepast. Zo slaagt de foto-artiest erin zijn geheel eigen beelden, die weer zijn gebaseerd op wensen en verlangens, en niet in de laatste plaats op de wil om nieuwe kunst te creëren, door bestaande zeer direct en nadrukkelijk te integreren. Hetgeen in dit film-onderdeel van de expositie overigens niet direct genitaal gericht is, en mede daardoor als veel spannender en prikkelender op de toeschouwer kan werken dan in dit kader een lid in erectie zou genereren. Een deels aangekleed wezen werkt niet zelden aardig wat erotiserender dan een naakte vrouw of man. En in deze expositie in de enige nog bestaande galerie voor Mannenkunst in ons land gaat het in eerste instantie om al die afstammelingen van Adam, al dan niet in kostuum.
De erotische uitstraling van de Amerikaanse filmacteur James Dean
(1931-1955) is alom bekend; sommige foto's doen daar heel wat meer dan een filmoptreden van een kwartier. Nadat Harald Seiwert hem onder handen heeft genomen en in een alternatief-identieke situatie heeft voorgesteld, blijft die homo-erotische aura van de James Dean vanzelfsprekend intact, respectievelijk wordt deze nog versterkt door de aanpassing van de scène in kwestie.
Primaat van de KunstEn al degenen, die zich steeds zo hevig hebben verzet tegen diens — James Deans — belangstelling voor de eigen sexe en dat verzet met pseudo-argumenten hebben menen te moeten staven, kunnen hun affectieve preoccupatie fijn verder koesteren; Harald Seiwert is gefascineerd door het menselijke en het vrouwelijke — kortom
door het wezenlijke — in de man, en dat weet hij hier en daar heel direct, dan weer sluimerend of via het tweede plan, in zijn kunst te realiseren.
Bij die vele erotiek en al dan niet geprononceerde seksualiteit blijft steeds de dimensie Humor een belangrijke rol spelen. Ook dat aspect verdient aandacht van de toeschouwers, want wat is nu een leven zonder humor.
Voor menigeen zal het slechts als homoseksuele of homo-erotische kunst overkomen, en dat aspect valt niet te ontkennen, aangezien al die vrouwen door mannen werden vervangen, maar — aantrekkelijk voor een groter publiek of niet — het primaat van de Kunst dient hier onder alle omstandigheden — ook en vooral bij de homofoob belaste toeschouwers — de aandacht te trekken.
Want wij weten maar al te goed dat het zelfs aan het begin van de eenentwintigste eeuw nog niet gewoon (geworden) is om een galerie met Herenkunst te bezoeken, waardoor de zo dringend gewenste, en mijns inziens even zeer noodzakelijke, mêlee van bezoekers nog steeds niet is gerealiseerd. De ingebeelde drempel is altijd te hoog, en al helemaal als er in het geheel geen drempel bestaat anders dan in het door angsten aangestuurde denken en handelen van al die nog niet werkelijk verlichte geesten.
De expositie met werken van Harald Seiwert in
Galerie MooiMan! in de Noorderstationstraat 40, 9717 KP Groningen is nog te bezichtigen tot en met 22 maart, echter alleen op vrijdag, zaterdag en zondag, 's middags tussen 14:00 uur en 18:00 uur.
Eventueel ook wel buiten de genoemde uren, maar dan dient daarvoor telefonisch een afspraak te worden gemaakt: 050 57 10 394.
De eigenaren van Galerie MooiMan!, Jan van Stralen en Sandro Kortekaas, hebben besloten de expositie van Harald Seiwert te verlengen tot en met zondag 30 maart.____________
Afbeeldingen1. Alternatieve Marlene Dietrich als
Der blaue Engel.
2. Poster voor de rolprent
Der blaue Engel uit 1930.
3. Alternatieve
Breakfast at Tiffany's naar de befaamde scène met Audrey Hepburn.
4. Alternatieve
Giant — kennelijk om zo in te bijten — naar de beroemde scène met James Dean in de film van George Stevens, die in het jaar na James Deans dodelijke ongeluk werd uitgebracht.
5. James Dean tijdens de opnamen in 1955 van de film
Giant. Foto: Howard Frank Archives.
6. Gang van
Galerie MooiMan! met aan weerszijden de wanden vol kunst. In dit geval van Rolf Maas, die zelf ook nog te zien is op de achtergrond: de man met de witte boord. (Zichtrichting van binnen naar buiten.)
Adaptatie van Franse roman
Moritz Bleibtreu, Christian Ulmen en Martina Gedeck behoren tegenwoordig tot de eerste garnituur van de Duitstalige film. Zij spelen de hoofdrollen in het verhaal over twee halfbroers Bruno en Michael, die een hele beste dreun van een molenwiek hebben gekregen doordat hun toen hippie-mama Jane ze aan hun lot heeft overgelaten toen ze nog heel jong waren, en derhalve bij hun respectieve oma's moesten opgroeien. We zien in de film, hoe de beide mannen — eenmaal meerderjarig, want volwassen is waarschijnlijk niet het juiste adjectief — zich hebben ontwikkeld. De ene man is een volkomen aan seks verslingerd geraakte leraar, de ander oefent het beroep van moleculair bioloog uit en is in seksueel opzicht de volstrekte tegenpool van broerlief, want op dat punt niet in beweging te krijgen.
uur na middernacht, als het inmiddels vrijdag geworden is.
