Cat on a hot tin roof van Richard Brooks, naar Tennessee Williams, woensdag op TCM

Klassiek drama in filmklassieker
Woensdag 27 februari, 's avonds, tussen 21:00 uur en 22:50 uur zendt Turner Classic Movies het filmdrama Cat on a hot tin roof, een film van Richard Brooks uit 1958 uit. Deze rolprent, met Paul Newman, Elisabeth Taylor en Burl Ives (1909-1995) is wel een heel sterke verbeelding van het toen nog maar drie jaar oude, gelijknamige drama van Tennessee Williams (1911-1983) [1], dat onder meer met een Pulitzer Prize werd onderscheiden.
Het drama dat voor het eerst op 24 maart 1955 op de planken werd gebracht in het Morosco Theatre in New York door The Playwright's Company had Elia Kazan als regisseur. Daarin speelde Burl Ives dezelfde rol als drie jaar later in de film. Die Ives was een geweldenaar, die zowel introvert kon overkomen als het grote gebaar breed kon uitmeten. Hij speelt de rol van een ware patriarch, die ook nog de Yanken-bijnaam Big Daddy draagt, en die volgens sommige critici regelrecht uit het eerste boek van het Testament des Ouden Verbonds weggelopen had kunnen zijn. Zijn kinderen en hun aanhang wonen in hetzelfde huis als de beide oudelui. Dat is voor die jongere generaties een vorm van gevangenis: de hitte van het zwoele Zuiden en dan de al te dunne wanden tussen de diverse vertrekken, waardoor de huwelijkse spanningen tussen Big Daddy's favoriete zoon Brick en zijn echtgenote Margaret, die als een kat op een heet zinken dak probeert vooruit te komen. Ze trotseert de impotentie van haar echtgenoot, die door het verlies (aan de dood) van zijn beste vriend stuurloos is geworden en de fles als troostprijs heeft gekozen.
Meer daarover kunt u, als u toneelstuk of film niet kent, aan de weet komen door deze, inmiddels vijftg jaar oude, film te gaan zien.
Er is in 1976 een remake gerealiseerd door Robert Moore, maar voor televisie, met Robert Wagner en zijn ooit echtgenote Natalie Wood (1938-1981) als het koppel in crisis, Laurence Olivier als Big Daddy en Maureen Stapleton. Die versie kon, vooral vanwege de steriliteit van Wagners spel — hetgeen je Paul Newman toch nooit hebt kunnen verwijten — niet in de schaduw staan van Richard Brooks' rolprent.
Het verhaal speelt zich af op één zomeravond, de handeling loopt door in de opeenvolgende bedrijven, welke worden onderbroken door twee pauzes. Die pauzes zijn vanzelfsprekend alleen bedoeld voor het toneel, niet in de film.
__________
[1] Tennessee Williams heette in werkelijkheid Thomas Lanier Willams, maar hij gaf zichzelf de voornaam Tennessee.
____________
Afbeeldingen
1. Poster voor de film van Richard Brooks Cat on a hot tin roof.
2. Burl Ives, gefotografeerd in het jaar van de première van het toneelstuk Cat on a hot tin roof, door Carl Van Vechten.
3. Scene tussen Paul Newman en Elisabeth Taylor als de beide echtelieden Brick en Margaret.
4. Tennessee Williams in 1965.

Drie Hitchcock-films zaterdag op de beeldbuis

Dial M for Murder
De inmiddels alweer meer dan een halve eeuw oude speelfilm van Alfred Hitchcock, Dial M for Murder (1954), rouleerde in Nederland kort na de realese als U spreekt met uw moordenaar. Het eerste Nederlandstalige Belgische televisienet Eén zal deze film op zaterdag 23 februari tussen 14:05 en15:50 uur vertonen.
Ondanks de vijf sedertdien verstreken decennia is het een nog altijd even interessant en in alle opzichten perfect getimed stuk celluloid in kleuren, naar het toneelstuk van Frederick Knott [1]. Alles staat, ligt èn valt op zijn plaats binnen de steeds weer strakke regie van de grootmeester der superspanning, en voor het welslagen daarvan ging hij iedere keer weer met een enorme acribie te werk. Grace Kelly, Ray Milland en Robert Cummings spelen de hoofdrollen, en het is opvallend dat ook die spanningsboog nog altijd aanvaardbaar is. Zoals in elke Hitchcock-film komt de regisseur zelf [2] even kort in beeld in een cameo, tijdens een van de weinige buitenopnamen. Voor de rest is het een verfilmd toneelstuk met vrijwel alle scènes binnenskamers.
Tien jaar geleden is er een remake in roulatie gekomen met Michael Douglas in de rol die Ray Milland in de Hitchcock-versie speelt. Zoals bijna altijd, haalt de namaak het niet bij het origineel.

Frenzy
Zaterdagavond is op het eerste Duitse net ARD/Das Erste de tweede Hitchock-film van die dag te zien tussen 22:55 uur en 00:45 uur. Frenzy uit 1972, eveneens een rolprent in kleur, van weliswaar toch mindere kwaliteit dan Dial M for murder, maar de zwart/witte-, hier en daar verguizende, kritieken waren ook overdreven. Het script voor deze film is uit handen van Anthony Shaffer, naar de gelijknamige roman van Arthur La Bern (1909-1990). Daarin houdt een seriemoordenaar Londen 'in z'n greep'. We kunnen in de hoofdrollen Jon Finch, Alec McCowen en Barry Foster zien. In een van de bijrollen is Clive Swift van de partij, de man die later via de televisiereeks Keeping up Appearances furore zou maken als de gecastreerde echtgenoot van Hyacinth Bucket ("Its Bouquet!"). Ook werd de film, door anderen, als een revival van het vroeger niveau van Hitchcock gezien. Hoofdrolspeler Jon Finch (geb. 1941) was het daar niet mee eens, aangezien hij vond dat het geheel was gebaseerd op een 'goedkoop' boek. Gelijk heeft-ie.
Aangezien het hier om een nagesynchroniseerde versie handelt, willen we niet meer dan wijzen op de uitzending, maar deze vanzelfsprekend afraden vanwege het volstrekt imbeciele elelement dat daardoor ontstaat.

'Herrie om Harrie'
In het jaar dat de Hitchcock-komedie The trouble with Harry uit 1955 in Nederland uitkwam (1957), draaide deze in een toen nog ruim duizend stoelen tellend filmtheater van Tuschinski in mijn woonplaats. Ik was tien jaar oud, maar de leeftijdscategorie was aangegeven met Alle Leeftijden. Dat vond ik toen en nu verdedigbaar, doch wie schetst mijn en mijn grootvaders verbazing dat de Filmkeuring een leeftijd van 18 jaar vorderde toen de film enige jaren later opnieuw in dezelfde stad draaide, en nog weer een paar jaar later vond men 14 jaar kennelijk rijp genoeg om met een moordkomedie in het reine te kunnen komen. Ik mag aannemen, en in ieder geval hopen, dat iedereen het nu normaal zal vinden dat kinderen, die immers toch al de satansganse dag op die buis der verschrikkingen de meest afschuwelijke moorden en oorlogshandelingen te zien gekregen hebben, niet nog beschermd zouden moeten worden voor iets relatief onschuldigs.
Op één dag in het leven van captain Albert Wiles gaat alles mis. Naast die vreselijke Shirley MacLaine — eerste filmrol — spelen Edmund Gwenn en John Forsythe, die enige decennia later wereldfaam zou bereiken door zijn rol als de superrijke zakenman-huisvader-minnaar-manipulator etc. Blake Carrington in de afgrijzen genererende televisieserie Dynasty.
Voor deze film geldt eveneens dat het beter is te wachten tot een der Nederlandse, Belgische of Engelse zenders die eens in de aanbieding heeft, want het vermoffen van anderstalige films is ter helle jankend abject. (Eveneens op de ARD vanaf 00:55 uur tot 02:30 uur.) Het scenario is van John Michael Hayes naar een roman van Jack Trevor Story.

[1] Frederick Knott (1916-2002) schreef zelf het script op basis van zijn toneelstuk. Hij heeft een tweede thriller geschreven, die eveneens is verfilmd: Wait until dark (1966, film 1967).
[2] Alfred Hitchcock (1899-1980).

Afbeeldingen
1. Filmposter voor Hitchcocks Dial M for Murder.
2. De master of suspense aan het werk.
3. Filmposter voor Frenzy.
4. Jon Finch bij de daad in Frenzy.
5. Filmposter voor The trouble with Harry.
6. John Forsythe in The trouble with Harry.

Donderdag- en zondagavond toont TV5 Monde L'été meurtrier — film noir met Isabelle Adjani

Zwarte tragedie van Franse makelij
Donderdag 21 februari, 's avonds tussen 21:00 uur en 23:00 uur wordt de Franse speelfilm L'été meurtrier uit 1983 via TV5Monde uitgezonden. Regisseur Jean Becker heeft de gelijknamig roman die in 1978 was verschenen van de man die als schrijversnaam het anagram Sebastien Japrisot had gekozen; hij was geboren als Jean-Baptiste Rossi (1931-2003). De auteur zelf is mede verantwoordelijk voor het uiteindelijke scenario. Becker is in de zomer van datzelfde jaar gaan draaien en het resultaat is een breedeeldfilm met stereofonisch geluid, die in mei 1983 voor het eerst werd vertoond.
De hoofdrollen zijn toevertrouwd aan Isabelle Adjani als de verleidster Eliane, die de bijnaam Elle heeft gekregen, en dat zulks niet voor niets is, zal in het verhaal, dat zich in de zomer van 1976 in het dorpe Florimnd in de Franse Alpen afspeelt. Niemand heeft echter door dat door de komst van deze jongedame, in het kielzog van papa en mama, het met de rust in het dorp vooralsnog is gedaan. Verder is de chansonnier Alain Souchon van de partij als garagehouder annex brandweerman genaamd Pin Pon. De moeder van Elle is toevertrouwd aan Maria Machado. Verder trekken Suzanne Flon en Jenny Clève, François Cluzet en Manuel Gélin aan het oog van de toeschouwers voorbij en dat geldt tevens voor Roger Carel en Michel Galabru.
Deze rolprent was niet alleen de officiële keuze voor het Filmfestival van Cannes in 1983, maar werd in het jaar daarop ook nog met diverse filmprijzen onderscheiden, onder meer voor de beste adaptatie.
De uitzending wordt herhaald op zondag 24 februari om 23:30 uur.
____________
Afbeeldingen
1. Auteur Sebastien Japrisot
2. Scène uit de film L'été meurtrier (Foto: TV5Monde).

Russische oorlogsthriller zonder al te veel propaganda-elementen ondanks Stalintijd

Niet verouderd
Hoewel de Russische speelfilm inmiddels zes decennia jaar oud is, werd gedraaid in een tijd dat de extremistische krankzinnige sadist Josif Vissarionovitsj Dzoegasjwili — de man die minimaal 39 pseudoniemen bezigde, en universeel beter bekend was onder één dier schuilnamen, als Stalin — aan het bewind was, en toch iets van propaganda zou moeten meedragen, temeer daar het om een oorlogsthriller gaat. Maar volgens kenners valt dat heel erg mee, al was er in de Verenigde Staten nauwelijks belangstelling voor deze in februari 1949 in aldaar tevens uitgebrachte Secret Agent, die als Подвиг разведчика (Podvig razvedtsjika) in 1947 door regisseur Boris Barnet (1902-1965) werd gerealiseerd. De belangrijkste rollen worden hierin gespeeld door Pavel Kadochnikov (1915-1988), Viktor Dobrovolsky en Amvrosi Buchma.
Volgens lieden die de film kennen en deze als oorlogsthriller kwalificieren, blijft de vaart goed in het verhaal. Sovjetspion Fedotov wordt tijdens de Tweede Wereldoorlog naar de door de Duitsers bezette Oekraïne gestuurd om aldaar in de vermomming van Duits zakenman documenten te stelen van een nazi-generaal, maar waarin hij wordt gedwarsboomd door een Oekraïnse collaborateur. Regisseur Barnet speelt zelf in een bijrol als een nazi.
De film zal woensdag 20 februari worden gepresenteerd door de Frans-Duitse cultuurzender Arte, in de oorspronkelijke versie met Duitse ondertitels. Het aanvangstijdstip is 22:45 uur en de film eindigt om 00:10 uur.
____________
Afbeeldingen
1. Boris Barnet, regisseur van Подвиг разведчика uit 1947.
2. Pavel Kadotsjnikov; zo gespeld ontstaat er ook geen twijfel over de juiste uitspraak.

De laatste dagen van Sophie Scholl van de verzetsbeweging Die Weisse Rose als speelfim

Zilveren Beer en Gouden Lola
Sophie Scholl-vertolkster Julia Jentsch werd onderscheiden met een Zilveren Beer tijdens het Berlijnse filmfestival waarop de uit 2005 stammende film Sophie Scholl — Die letzten Tage van regisseur Marc Rothemundwerd vertoond, en voorts kreeg ze de Gouden Lola toegekend, een prijs die dikwijls wordt beschouwd als Duitse tegenhanger van het Nederlandse Gouden Kalf. De film vertelt het verhaal van Sophie en tevens van haar broer Hans Scholl — vertolkt door Fabian Hinrichs — van de ondergrondse organisatie Die Weisse Rose, die op de Universiteit van München folders tegen het nazi-bewind hebben verspreid. Daarvoor werden ze op 18 februari 1943 gearresteerd. Deze versie van het verhaal, dat overigens al vaker voor witte doek en beeldscherm is bewerkt, is de tot een Kammerspiel gereduceerde speelfilm, waarin de uiteenzetting tussen de jonge studente en de ondervrager van de Gestapo (Gerald Alexander Held in de film) het centrale gebeuren wordt. De verbijstering van Sophie Scholl is groot als ze te horen krijgt dat haar broer een bekentenis heeft afgelegd.
De film wordt woensdagavond door de publieke zendgemachtigde ARD/Das Erste vertoond op prime time, tussen 20:15 uur en 22:10 uur.
_____________
Afbeeldingen
1. Filmposter voor Sophie Scholl van Marc Rothemund.
2. Regisseur Marc Rothemund (geb. 1968).

Nog altijd even waardevol —The French Connection

Klassieke achtervolging
Wie eenmaal de inmiddels klassieke Amerikaanse speelfilm The French Connection uit 1971 van regisseur William Friedkin — twee jaar later zou hij nog weer nadrukkelijk in het nieuws komen door The Exorcist — heeft gezien, zal zich de ongelooflijke achtervolging van een metrotrein, die bovengronds rijdt, per auto tussen de dragers van dat railnetwerk herinneren. Een steeds opnieuwnaar boven kijkende Gene Hackman, als politieman Jimmy 'Popeye' Doyle, is even sterk als de razend knap gefilmde en in een razend tempo afgedraaide scènes herinneren. Die Doyle mag een geweldige politieman zijn, als mens is hij echt geen knip voor de neus waard. Een intense rasploert, hetgeen in het kader van zijn specifieke politiewerk, het opsporen van drugscriminelen, kennelijk een pre is. Hoewel de film een kleine vier decennia geleden is opgenomen — en dat zie je aan het straatbeeld: de mode, de auto's et cetera — heeft deze nog steeds niet aan waarde ingeboet op de schaal van onvergetelijke films.

Op feiten gebaseerd
De film heet te zijn gebaseerd op een legendarische — een adjectief dat ook gevaarlijk dicht de positie nadert op de lijst van verboden uitdrukkingen te belanden — drugsvangst in het jaar 1962 in de Verenigde Staten. Naast Gene Hackman zijn Fernando Rey en Roy Scheider [1] uitstekend in hun rol. De film kreeg vijf 'Oscars': voor beste film, beste regisseur en beste hoofdrol, alsmede voor het beste script en de beste 'editing'. De adaptatie van de roman van Robin Moore, waarop het filmverhaal is gebaseerd, is gerealiseerd door Ernest Tidyman. De muziek in deze 94 minuten durende film is van Don Ellis.
BBC 1 zendt The French Connection uit in de nacht van donderdag 14 op vrijdag 15 februari uit, tussen 00:35 uur en 02:15 uur. Er wordt derhalve niet ondertiteld — behalve enkele Franse gedeelten — en al evenmin zal de film worden onderbroken door reclame. En tegen die tijd is het op straat ook al redelijk stil, zodat u waarschijnlijk niet al te zeer zult worden afgeleid van al hetgeen zich op de beeldbuis voor uw ogen zal ontvouwen.

[1] Roy Scheider overleed op zondag 10 februari op 75-jarige leeftijd aan een ongeneeslijke ziekte, waar hij al jaren ernstig mee te kampen had. Ook hij werd voor zijn rol in The French Connection, en later voor zijn optreden in All that Jazz voor een Academy Award voorgedragen. De laatste jaren speelde hij geen rollen meer voor het witte doek, maar leende hij nog wel zijn stem als 'voice over' voor documentaire films.

Afbeeldingen
1. Regisseur William Friedkin (geb. 1935).
2. Politieman Jimmy Doyle in actie. Gene Hackman was toen 41 jaar.
3. Roy Scheider (1932-2008). Foto: Bob Riha Jr..

Tranentrekker anno toen uit een kwalijk Mofrika — Zu neuen Ufern van Douglas Sirk woensdag op WDR

Duitse klassieker
Afgezien van de kenners, zal niet iedere filmliefhebber direct de naam paraat hebben, die de (latere) Amerikaanse filmregisseur Douglas Sirk droeg toen hij dat beroep nog in zijn land van herkomst uitoefende en met Mofrika's grootste ster van anno dazumal, Zarah Leander, de film Zu neuen Ufern draaide. Hij werd in 1900 geboren te Hamburg als Detlef Sierck, had Deense ouders en werkte voor de film vanaf 1922. Hij deed al mee aan een versie van de Dreigroschenoper. In het jaar van de bovengenoemde film — die de Westdeutsche Rundfunk 13 februari, woensdagochtend tussen 11:05 uur en 12:45 uur vertoont — week Sierck uit "zu neuen Ufern": naar de Verenigde Staten, alwaar hij nog een halve eeuw heeft geleefd en veel gewerkt.
Zarah Leander speelt in Zu neuen Ufern een zangeres in het Londen van de negentiende eeuw, die zich laat verleiden door een officier genaamd Albert Finsbury, die echter maar niet wil deugen (gespeeld door Willy Birgel). Na malversaties vertrekt de man naar de Londense kolonie op het zuidelijk halfrond waarheen ook veel misdadigers werden verbannen. De synopsis van de film meldt dat de zangeres hem snel al volgen, maar dan als gevangen genomen wezen, aangezien zij in haar blinde verliefdheid de schuld op zich heeft genomen van het vergrijp van de officier. Kortom, een melodrama dat zeventig jaar geleden nog niet het epitheton ornans tranentrekker zou hebben gekregen, maar dit natuurlijk al wel was: avant la lettre, zullen we maar zeggen.

Speelfilm over het leven van Gustav Klimt op ARD

Retrospectief
In het jaar 2006 realiseerde de Chileense regisseur Raoul Ruiz (*1941), die in 1973 vanuit zijn geboorteland naar Frankrijk is uitgeweken, een film getiteld Klimt, over het leven van de, in ieder geval heden internationaal hooggewaardeerde schilder Gustav Klimt. Raoul Ruiz wordt beschouwd als een van de meest productieve regisseurs van de laatste halve eeuw.
Het gaat hierbij om een vier landen productie — Duitsland, Oostenrijk, Frankrijk, Groot-Brittannië — die het leven in retrospectief laat zien van de Oostenrijkse fin de siècle schilder Gustav Klimt. Deze ligt begin in 1918 te Wenen op zijn sterfbed — hij overleed op 6 februari — als hij bezoek krijgt van zijn landsman en collega, de expressionist Egon Schiele, die toen 27 jaar oud was — geboren in juni 1890 –, en op 30 oktober van dat jaar zelf zou overlijden. In diens aanwezigheid kijkt Klimt terug op zijn leven dat in het Weense Baumgarten was begonnen in 1862.

Duitse stemmen über alles
Aangezien het gebodene in de vorm van een speelfilm is die de regisseur met acteurs uit verschillende landen heeft gemaakt, en waarin alleen de naam Veronica Ferres Duits is, mag men er gerust van uitgaan dat alle andere stemmen — zoals die van John Malkovich en Stephen Dillane — zullen worden nagesynchroniseerd, hetgeen zo'n rolprent niet bepaald aantrekkelijker maakt. Om het nu eens voorzichtig uit te drukken.
Maar misschien wordt er veel aan fraaie kunst en aanverwante cultuur uit het leven van de beide fin de siècle artiesten getoond en maakt dat het anderhalf uur durende verhaal ook in deze vorm de moeite waard. De uitzending wordt aanstaande zondagavond, 10 februari gerealiseerd door het eerste Duitse televisienet ARD/Das Erste. De geplande aanvangstijd is middernacht. Op zich zou dat al kunnen betekenen dat het een film is die boven het huis-, tuin- en keukenniveau uitstijgt en niet geschikt geacht wordt voor de massa en derhalve voor de zogeheten prime time.
____________
Afbeeldingen
1. Gustav Klimt in zijn tuin, in schilderskiel, met kat op de arm.
2. Egon Schiele, zelfportret

Kundun — Martin Scorsese's Portret van een Peuter

Biografische speelfilm
Op woensdag 6 februari zal het tweede Nederlandstalige, Belgische televisienet, tegenwoordig beter bekend onder de naam Canvas, de film Kundun uit 1997 van regisseur Martin Scorsese uitzenden, en wel tussen 20:40 uur en 22:50 uur. U krijgt dan een versie voorgeschoteld die noch is nagesynchroniseerd, noch wordt onderbroken door reclame. Dat u — zoals dat vrijwel altijd het geval is met in België, respectievelik door Belgen, vertaalde films — in de ondertiteling zult worden geconfronteerd met krom en hier en daar imbeciel, want volstrekt abject en geheel tegen de werkelijkheid zondigend, Nederlands, moet u dan maar op de koop toe nemen. Nederlandse filmvertalers slaan bij ons veelvuldig de plank mis [1], maar in Belgische ondertitels komen zo verbijsterend veel enormiteiten voor dat je af en toe het gevoel hebt, van pure ergernis in anderhalf uur wel anderhalf jaar ouder te zijn geworden.

De toekomst van een bijzonder kind
Toen een kleine jongen, die geheel in overeenstemming met de traditie, in 1937 werd ontdekt als de nieuwe Dalai Lama, was hij vier jaar oud toen hij aan zijn vorming tot spiritueel leider moest beginnen. Tweeëntwintig jaar later sloeg hij op de vlucht en belandde hij in India, als gevolg van de talrijke Chinese monsterlijkheden bij de bezetting, sedert 1951, van Tibet. Dan maakt het ook helemaal geen zier meer uit of Hitler, Stalin, Mao, Bush of Poetin je land bezet: er werd en wordt in Tibet gemarteld en gemoord, zoals in Irak en Tsjetsjenië, zoals eerder in alle door de nazi's bezette landen en later op de Balkan. Niet alleen die weerzinwekkende Yanks, van vooral na de tweede wereldoorlog tot en met vandaag de dag, menen dat alleen hun volkomen abjecte, dictatoriale vormen van 'democratie' aan de gehele aardkloot mogen worden opgedrongen.

Beeldenpracht
Martin Scorsese is erin geslaagd ons met beelden toegang te verschaffen tot de wereld van een jongen, en hij laat ons meebeleven hoe die de wereld ziet. De enorme discrepantie die het leven van de toenmalige — de inmiddels veertiende — Dalai Lama beheerste komt vol tot ontplooiing: hij was het verwende kind dat onder alle omstandigheden werd begeleid en beschermd, maar tegelijkertijd een enorme verantwoordelijkheid moest dragen als de Uitverkorene, die een vooraanstaandeSpiritueel Leider moest zijn.
Vier namen van acteurs noemen we hier: Tenzin Thuthob Tsarong speelt de volwassen Dalai Lama; Gyerme Tethong vertolkt de rol van de twaalfjarige jongen als leider in spe. Tulku Jamyang Gulka Tenzin is de vijfjarige, en Tenzin Yeshi Paichang is de Dalai Lama op de leeftijd van twee jaar.
Het veel geroemde camerawerk is van Roger Deakins, die ons deelgenoot weet te maken van de schoonheid van dat voor ons zo verre Oosten. De film duurt 134 minuten, er wordt Engels gesproken, en de muziek werd gecomponeerd door Philip Glass.
__________
[1] Zo was het de verantwoordelijken bij de zendgemachtigde Tros niet aan het verstand te brengen dat de Duitse Krimi-Serie Der Ermittler onder geen beding met Onderhandelaar mag worden vertaald, maar bij de Tros volhardt men, ook na menige aanwezing in de richting waar men hoort te gaan, in de eenmaal gekozen weg van de taalverkachting. Er staat nu eenmaal niet dat de Duitse serie Vermittler heet. En dan zeker toch verbaasd zijn dat het begrip vertrossing nog steeds hoge ogen gooit.
____________
Afbeeldingen
1. Regisseur Martin Scorsese, geboren in 1942.
2. Filmposter voor Kundun.
3. Andere poster voor de film Kundun.