Ondanks de leeftijd van alweer een halve eeuw, worden er ook nu nog vijf sterren toegekend aan de speelfilm The Apartment uit 1960 van Billy Wilder (1906-2002); de rolprent kreeg en passant ook nog het predikaat magistrale klassieker.
Als kind reeds had ik een behoorlijke afschuw van het wezen Shirley MacLaine (geboren 1934), die — zeker in retrospectief — in die tijd nog een gekwadrateerde heilige was vergeleken bij het bitsig-~dominante, kolachtige secreet dat de laatste decennia haar aanwezigheid en onwezen kenmerkt, en dat dan ook nog eens veel te weinig, of geheel geen, tegenspel krijgt als ze tijdens interviews de meest onbedaarlijke gekte tentoonspreidt: Er zijn op aarde thans zoveel mensen doordat de gestorvenen van al die andere planeten op aarde reïncarneren: daar is geen humanistische psychiatrie tegen opgewassen; Och, heb meelij, Jet! Voor zoveel krankzinnigheid graag een appartement, maar wel heel erg apart, opdat ze niet die onzekere mensen aansteekt, die alleen maar een beetje nerveus zijn.
Naast de genoemde juffrouw, maar dan die van 1960, komen we grootheden as Fred MacMurray (1908-1991) en Jack Lemmon tegen (1925-2001).
Synopsis
Een kantoorklerk genaamd Baxter stelt met enige regelmaat zijn appartement ter beschikking aan de chefs van zijn kantoor, opdat die zich daar met de meisjes van plezier kunnen amuseren. Billy Wilder laat in die rolprent zien dat het kan verkeren, en precies dat is een der grote verdiensten van dit Hollywood-product: niet, zoals men zou verwachten, de overspeligen met hun korte uren-duifjes worden vooropgesteld, maar juist de ietwat onnozele hals, die bij thuiskomst.
De film wordt uitgezonden door het eerste Nederlandstalige, Belgische televisienet EEN, op zondag27 februari, tussen 14:05 uur en 16:05 uur.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten